Villa Augustus in Dordrecht

Laat ik alvast zeggen dat ik hier al een aantal maal heb gegeten. Laat ik alvast maar zeggen dat ik eigenlijk nooit een recensie schrijf. Ik eet overal. Van simpele grandcafe's tot ontzettende over-the-top luxe restaurants. Alle restaurants waar ik kom verdienen altijd een aantal maanden, nee zelfs jaren, om zich altijd te verbeteren mocht er iets te verbeteren zijn. Daarom schrijf ik geen recensies maar geef ik vriendelijk opbouwende kritiek na het eten. Vaak is er niets te klagen en hebben we gewoon een heel fijne avond.

Villa Augustus had zo mooi kunnen zijn. Het is een prachtige plek. Een historisch monument haast. Een prachtige enorme tuin waar zoveel ruimte is om heerlijke gerechten mee te maken.

Ik bel op een maandag aan het eind van de dag om te reserveren. Een kordate meisjesstem begroet mij vriendelijk. Ik vraag of er nog plek over is in het restaurant, en zo ja, of we dan kunnen reserveren. Het meisje vertelt mij dat dat zelfs niet nodig is, "want het is hier zo rustig". Prima denk ik. Dan verschijnen we wel gewoon in de avond zeg ik.

Dit is al, misschien van mijn kant, de eerste fout.

We komen 's avonds aan en betreden door het kleine "alternatieve" winkeltje heen het restaurant. Een bataljon aan lampen waar de politie nog U tegen zegt begroet ons. Het ziet er toch best wel druk uit opeens. Ik heb dan ook prima zicht over het gehele restaurant. Geen enkele bediende die ons ontvangt. Ik vraag maar aan een juffrouw die wat pannen aan het schoonmaken met een schuurspons is of er nog een plek vrij is.

Om maar een lang verhaal kort te houden krijgen we uiteindelijk een plek. Maar alle tafels die gedekt waren waren gereserveerd. Toch vreemd om als je drie uur geleden nog hoorde dat het helemaal leeg zou zijn.

De stoelen waar de gasten op zitten blijken een bij elkaar geraapt zooitje te zijn. Soms zijn het de alom bekende cafe stoelen, soms zijn het ietwat trendy uitziende stoelen. Geen enkele stoel heeft een leuning. Ik snap de bedoeling wel. Maak het nonchalant. Maar zoals het er nu uitziet is het rommelig. Dan gaan je ogen naar het bestek wat op tafel ligt. Het bestek ligt op wat lijkt een theedoek. Ik weet nog steeds niet wat nu de bedoeling is van de theedoeken op tafel. Moet ik die als schort gebruiken? Of is het de bedoeling dat ik mijn bord nog schoonmaak na het eten? Op de theedoeken ligt bestek wat lijkt alsof je het mee zou nemen naar een jeugd hostel voor een weekendje-weg met groep 8 van de basisschool.
De menukaart is een los flapje A4 papier van 2 jaar oud, alsof we de kaart van de lokale afhaalchinees lezen. Alleen de prijzen zijn niet zoals van jouw lokale afhaalchinees. Nee, zelfs al heeft de afhaalchinees nog beter bestek, de prijzen lijken je nu al een beetje uitgeputte geest hoop te geven dat het eten toch ontzettend smakelijk zal worden.
Een serveerster komt gelukkig prima op tijd een bestelling opnemen. We kiezen een voorgerecht en hoofdgerecht uit en zien wel wat het wordt. Ook bestellen we een fles wijn.
Na een tijdje komt een ober er aan met de wijn en de wijnglazen. Helaas zijn de wijnglazen toch wel ontzettend klein, wat de rode wijn niet ten goede komt. Goed, het mag de pret niet drukken natuurlijk. Boeit niet. Geeft niet. Maar wel weer een minpunt.

Het brood komt op tafel. Klef brood, maar op zich goed te eten. Geen boter. Olijfolie stond er al wel. Helaas was de olijfolie over de datum.

Ik wil echt vertellen dat de voorgerechten ook wel weer door de bocht konden. Maar dan zou ik liegen. Voor rond de 10 euro krijgen we maaltijdsalades die bij de Albert Heijn nog beter uit de bus komen, of ontzettend simpele gegrilde groentes met geen enkele side dish. Mijn gerecht bestond uit een selectie van groenten. Allemaal gegrild. Het smaakte alsof ze ook allemaal even lang waren gegrild. De enorm lompe bos knoflook leek nog rauw. De artisjokhartjes waren inmiddels bitter geworden (en serieus, zwart). Dat alles zonder enige vorm van saus danwel garnituur erbij om de smaaksensatie op gang te brengen. Nee wacht, er zat gewoon een bakje mayonaise bij.

Ik wuif het incident maar weg en neem nog een slokje wijn en converseer verder met mijn gasten. Met moeite probeer ik alles op te eten, maar de bos knoflook liet ik toch echt gewoon staan. De voorgerechten worden weggehaald. De bediening was weer prima moet ik zeggen.

Dan bedenk je: de hoofdgerechten zijn rond de 20 euro. Dat moet toch wel goed gaan. Ik had een bepaald soort vlees besteld.

De hoofdgerechten waren helaas ook belabberd. De garnering was deze keer pompoen met ik geloof nog een bepaalde selectie van tuinkruiden. Ook de pompoen, de groente waarvan ik hoopte dat ik deze toch nog met smaak zou willen opeten, was bitter. BITTER! Het vlees was helaas ook niet op smaak. Het smaakte gewoon niet. Ik betreur de koe die voor Villa Augustus ten onrechte moest sterven.

De frietjes bij het hoofdgerecht waren lekker.

En dat was het enige. De frietjes. Voor ongeveer 40 euro heb je prima bediening en lekkere frietjes. De rest is de moeite niet. De gerechten zijn werkelijk waardeloos. Het had zo'n mooi restaurant kunnen zijn.