Ginza in Enschede

Uiteten bij Ginza

Woensdag 30 december 2015 uiteten geweest bij Ginza. Althans, dat was het idee. 
Bij binnenkomst gevraagd om plek voor vier, tafel uitgezocht en gaan zitten. Kregen een tablet en wat uitleg. De interface van het bestel systeem werkt al niet heel erg lekker, maar goed. Een eerste rondje besteld. Drinken kwam, eten kwam, redelijk snel.

Toen we een tweede rondje wilden bestellen liep de applicatie vast, waarop ik het meisje dat ons naar de tafel had begeleid vroeg of ze er wat aan kon doen. Ze deed wat met de tablet en we konden weer verder.

Dat duurde echter niet lang, wederom liep de applicatie vast. Dit keer stond er een jongen in de buurt die aan het uitserveren was, hij was ons al eerder opgevallen door zijn houding. Ik vroeg aan hem of hij iets met de tablet kon omdat hij weer was vast gelopen. Waarop hij zei: “Nee, maar ik kan het wel aan een van mijn collega’s vragen”. Hij liep weg met de tablet, maar kwam niet niet terug! Hij ging verder met afruimen en uitserveren en liet ons dus niet weten hoe of wat. 

Hierop sprak ik een serveerster aan en verteld haar wat er zojuist was gebeurd, zei dat ze wist over wie ik het had en zou het voor ons navragen. Ze kwam terug met de mededeling dat onze tablet er zo aan zou komen. Waarop ik zei dat we inmiddels al drie kwartier zaten en nog maar één rondje hadden kunnen bestellen, vervolgens gaf ze ons een andere tablet. 

Eindelijk konden we onze tweede ronde bestellen, ons drinken kwam, maar ons eten niet. We keken om ons heen waar ons eten bleef, maar er leek niets te komen. Na een tijdje bestelde de tafel achter ons ook opnieuw. Deze kreeg direct hun eten en drinken. We dachten in eerste instantie dat ze wellicht iets hadden besteld dat al klaar stond of iets dergelijks. Opvallend was dat er in al die tijd niemand was geweest die zich afvroeg waarom onze tafel toch zo leeg bleef en waarom wij af en toe achterstevoren op de stoel zaten te kijken.

Vervolgens vroeg ik aan een van de serveersters of er iets mis was gegaan met onze bestelling. Ze zei dat ze het even ging vragen, maar ook zei kwam niet terug! Ze liep vervolgens weer met dienblad in de hand door het restaurant, waarop ik besloot om naar de ingang te lopen om daar iemand aan te spreken. Daar trof ik een vrouw die, zodra ik zei dat we aan tafel zes zaten, direct wist dat er iets mis was gegaan en dat het eten met twee minuten op tafel zou staan. Ik gaf aan dat we inmiddels meer dan een uur hadden gezeten maar nog maar één keer hadden kunnen bestellen door alle problemen. Ze gaf uiteindelijk aan dat ze de tijd opnieuw in zou laten gaan. Prima oplossing, een tweede kans laten we maar zeggen.

Eenmaal bij de tafel aangekomen, werd het eten inderdaad gebracht, maar hadden we het er nog wel even over dat het allemaal zo slecht liep. Waarbij de jongen van eerder opving dat ik zei dat ik het slecht vond. Waarop hij op brutale wijze zei: “Wat?”. Ik zei dat het zolang duurde, en nog voordat ik daar een andere verklaring aan toe kon voegen zei hij op de zelfde brutale manier: “Kan gebeuren toch?”. Ik zei daarop dat ik een half uur wat veel vond.

Hij liep weg en mompelde nog even: “Moet je hier maar niet komen eten!”, verbaasd zei ik tegen hem dat hij normaal moest doen, waarop ik naar dezelfde vrouw van eerder liep. Ik vertelde wat er zojuist was voorgevallen en dat ik niet zou blijven zolang hij er die avond nog rond liep. De enige reactie die ik op dat moment nog kreeg van de twee dames bij de ingang was dat ze hun best deden om het ons naar onze zin te maken. Waarop mij het gevoel bekroop dat ze niet doorhadden wat er nou echt was gebeurd. De een vroeg wat de jongen dan had gezegd, waarop ik zijn woorden herhaalde. Er werd verbaast gereageerd maar er werd niet direct iets ondernomen. We zouden een drankje van de zaak kunnen krijgen, en ook korting. Maar voor ons was de avond al goed verpest. De jongen werd er bijgehaald en hij stond nonchalant tegenover mij met zijn hand uitgestoken zonder ook maar een woord te zeggen, vermoedelijk om ongemeende excuses aan te bieden, en dat bleek. Ik vroeg wat hij dan had gedaan waarvoor hij zijn hand uitstak, waarop hij toe gaf dat hij had gezegd dat we hier dan maar niet moesten komen eten.

Nog voordat ik daar op kon reageren, mompelde hij erachteraan: “Maar jij zeurt ook. Je maakt van iets kleins iets groots”. Ik gaf aan dat ik zijn excuses niet meer wou. Hij liep weg er verdween in de keuken. De dames hadden nu iets meer door wat de stand van zaken was, maar voor ons was er geen redden meer aan de avond. We hebben aangegeven dat we wilden vertrekken. En dat hebben we ook gedaan. We zijn dan wel vertrokken met excuses, drie kortingsbonnen van €5 en de belofte dat bij een volgend bezoek de jongen er niet meer zou zijn. Maar de optelsom van alles wat er die avond gebeurd was, was voor ons een bizarre ervaring om nooit te herhalen.