Restaurant Diyar in Apeldoorn

Wij waren helaas niet zo onder de indruk van Restaurant Diyar. En daar zijn een aantal redenen voor. Die noem ik u uiteraard. Ik giet het even een beetje in een verhaalvorm.

De bediening bestond uit drie dames van naar schatting ergens tussen de 18 en 22 jaar. Keurig nette beleefde dames die gasten helaas wel zo nu en dan met je en jij aanspraken. Maar goed, dat schijnt tegenwoordig modieus te zijn. Wij denken daar iets anders over. We werden verder keurig ontvangen, men stond ons netjes te woord en de bediening ging met een lach. De dames waren alleen niet erg spontaan. Het bleef een beetje bij een soort van een keurige plichtpleging.

Wat we ook hebben gemist was een garderobe waar wij onze jassen op konden hangen. Misschien dat men die wel heeft, we hebben hem niet gezien, maar men bood niet aan om onze jassen aan te nemen. En kennelijk niet bij ons alleen, want alle andere gasten hadden de jassen over de achterkant van de stoel hangen. Dat hebben wij, bij gebrek aan beter, ook maar gedaan.

De inrichting was, zoals was te verwachten, protserig Turks met veel wit marmerachtige nep pilaren en dergelijke, en gigantische ornamenten aan het plafond. Wat ook gigantisch is zijn de talloze soort van zithoeken langs de wanden door de hele zaak heen. Leuk voor hele grote gezelschappen, maar voor met z’n tweetjes niet echt uitnodigend. Je zit dan ver tegenover elkaar of op een vreemde manier naast elkaar. En qua bediening is het ook niet heel handig als je ‘knus’ met z’n tweeën helemaal in de u-bocht van deze enorme zithoeken zou gaan zitten. Er waren gelukkig ook, weliswaar nogal krappe, twee en vier persoonstafeltjes in het midden van de zaak. Het zijn dan echter weer zoveel tafeltjes en zo krap op elkaar gepositioneerd dat je het er bijna benauwd van zou krijgen. Op de foto’s, gemaakt met een zogenaamde groothoek lens om het ruimtelijker eruit te laten zien, die men onder andere op de website plaatste, dan in werkelijkheid.

Ik heb bovenstaande oorspronkelijk lichtere foto van het interieur van Restaurant Diyar van een reclame website afgehaald en deze wat bewerkt. Ik heb de foto namelijk ongeveer zo donker en schemerig gemaakt als het binnen in de zaak is. Het was zo donker dat ik moeite had de kaart te lezen. Een beetje schemerig kan beslist de sfeer verhogen en intiemer maken. Maar dit was te.

Al snel vroeg één van de dames of wel iets wilde drinken, dus deden wij onze bestelling. Alleen kwamen de drankjes niet. Juist op het moment dat we er om wilde vragen kwam een andere dame of we al een drankje besteld hadden. Dat hadden we inderdaad. En toen waren ze er ook vrij snel.

Toen meneer en mevrouw Veelkantie overlegde wat ieder van ons zou willen eten raakte we als snel in verwarring. Want als mevrouw Veelkantie, of andersom, een gerecht of een nummer van een gerecht opnoemde bleek die bij de andere niet op de kaart of elders op de kaart van de andere te staan. Er bleken dus meerdere van elkaar verschillende menukaarten in omloop te zijn.

De prijzen op de kaart waren niet exorbitant hoog, maar ook niet bepaald laag. Toen wij naderhand kregen wat wij bestelde waren wij van mening dat de prijzen in verhouding tot hetgeen wij kregen eigenlijk aan de te hoge kant zijn. Nu hadden wij een voucher, waarvan we overigens niet weten wat onze vriend daarvoor betaalde, dus met de prijzen zaten we niet zo. Maar de eerlijkheid gebied ons wel om te zeggen dat we, zonder voucher en wetende wat we in ruil voor de prijzen op de menukaart ontvingen, Restaurant Diyar niet snel meer zouden bezoeken.

Voor de voucher mochten we kiezen uit een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht van de standaard menukaart. We waren dus niet beperkt tot een menu dat bijvoorbeeld alleen speciaal voor voucherklanten bestemd was. En dat was mooi. Wat dan weer minder mooi was is dat het menu wat ons betreft erg beperkt was. Er stond veel op dat je ook bij een beetje Döner zaak zou kunnen bestellen. En dat is jammer want de Turkse keuken is zoveel rijker dan ‘snacks’.

Bij het bestellen keken we even een beetje vreemd op. Want we kozen een voorgerecht en een hoofdgerecht en gaven aan dat we graag later, afhankelijk van de trek die we nog hadden, het nagerecht wilde bestellen. Maar dat kon niet volgens de dame. Alles gerechten moesten in één keer besteld worden. Waarom werd ons niet duidelijk want waarom zou dat niet kunnen, zo druk was het nou ook weer niet, maar de menukaarten moesten weer teruggehaald worden zodat we alsnog een keuze konden maken uit de, wederom wat ons betreft, karige keuze aan nagerechten.

We moeten wel zeggen dat de voorgerechten, ik had gekozen voor een Turkse Linzensoep en mevrouw Veelkantie had gekozen voor ‘scampi’s’, er redelijk snel maar ook weer niet te snel waren. Een prima timing dus!

Alleen kreeg ik de, overigens prima Linzensoep, geserveerd in een heel ondiep nogal plat saladeschaaltje. Dat maakt het soep eten, waar ik toch al niet zo’n ster in ben (thuis slurp ik mijn soepje op ) er niet echt gemakkelijker op.

En uit de aanhalingstekens bij de ‘scampi’s’ begrijpt u vast al dat mevrouw geen scampi’s geserveerd kreeg. Was dat maar waar voor dat geld! En ze kwamen ook niet van de grill maar gewoon uit een pannetje! Mevrouw Veelkantie kreeg gamba, ook wel black tiger shrimp genoemd. Heel veel mensen kennen het verschil niet, zeker niet in gepelde vorm, maar het verschil is ontzettend groot. Zowel in de smaak, de grote en de soort ‘garnaal’. Want scampi is feitelijk geen garnaal maar een kleine kreeft.

Veel restaurants anticiperen erop dat de meeste klanten dit niet weten. Dus schotelt men u doorgaans de veel goedkopere doorgaans Aziatische Black, soms White, Tiger Shrimp (hetgeen men eveneens gamba noemt) voor alsof het om scampi zou gaan. En men komt eigenlijk altijd weg met dit in feite bedrog, want 99% van de klanten denken dat gamba, scampi, en iedere andere ‘garnaal’ die even iets groter is dan een Noorse garnaal, allemaal hetzelfde zijn. Niets is minder waar. Het verschil tussen een scampi en een gamba is echter minstens net zo groot, zo niet nog groter, als tussen een Noordzeegarnaal (de zogenaamde Hollandse garnaal) en een steurgarnaal (de zogenaamde Noorse garnaal) qua smaak, textuur en beslist de kwaliteit. En ook de prijs is evenredig met een Hollandse en Noorse garnaal, want de scampi is heel veel duurder.

Goed, we hebben het laatste maar laten schieten want om te beginnen betalen we er niet voor, en bovendien zijn wij natuurlijk stiekem Restaurant Diyar aan het reviewen. En we willen niet dat men opeens op de hoede is door kritiek te leveren en daardoor meer dan anders hun best doen.

Het moet ons ook van het hart dat het opmaken van borden, zeker bij het voorgerecht, zeker niet tot één van de sterke punten van Restaurant Diyar behoord. Erg karig en zelfs dan erg rommelig.

We kregen binnen een beslist redelijke tijd ons hoofdgerecht geserveerd. We hadden uiteindelijk maar voor de mix van vlees gekozen. Het gerecht kost normaliter € 19,75 per stuk. Dat vonden we het beslist niet waard. En ik denk dat als u de foto van het gerecht en de bijgerechten ziet dat u snapt waarom wij het geen net geen 20 euro waard vonden. Kijkt u even mee wat wij kregen.

Ik begin even met de bijgerechten. ofwel de twee bakjes in het midden. Let wel, dit zijn de bijgerechten voor twee personen! Links ziet u een bakje met een gemengde salade bestaande uit wat komkommer, wat tomaat, wat wortel, een beetje ui en wat ijsbergsla. Er zat hooguit een scheutje azijn over de salade, maar geen olijfolie, geen peper en geen zout. Er stond ook geen olijfolie, peper of zout op tafel. Het was dus een erg karige salade zonder echte smaakmakers.

Rechts ziet u, wederom voor twee personen, een bakje met Franse frietjes. Geen gebakken aardappelschijfjes zoals op de kaart vermeld werd als het bijgerecht. En erg weinig ook. Men had best wel wat van de zout die men overvloedig over de frietjes gooide bij de salade mogen doen.

Gaan we naar de gemengde vleesschotel. Een leuk model bord om te zien, maar niet echt handig. Want waar laten wij de salade en de frietjes? Links zien we wat Cacik (saus). Die smaakte prima en was exact wat je van de Turkse Cacik mag verwachten. Er was alleen een verdwaald half schijfje komkommer in gevallen. En bij mevrouw Veelkantie toevallig ook. Of was dat de garnering?

Het groene ding wat u ziet liggen bleek een geblakerde peper te zijn. Aan die van mij was alvast een beetje geknaagd, zo leek het. Helaas was de peper steenkoud. Net als het bord overigens. En dat laatste was zeker jammer want de gerechten koelde ontzettend snel af door het koude bord.

Het bruinige goedje onder de peper was een soort van pepersaus. Niet onsmakelijk! Onder de saus lag een stukje lamskotelet. Met zwoerd. Beetje lastig eraf pielen dat zwoerd onder een laag saus. Verder was het stukje lamskotelet prima van kwaliteit, dus ik kan niet zeggen dat het niet lekker was. Redelijk mals. Het stukje kotelet van mevrouw Veelkantie was net even wat malser.

Dan was er, in verhouding, best wel een flink stuk brood. Lekker voor bij de sauzen, maar wel graag gewoon op een schoteltje apart erbij. En maak er dan een paar stukjes van, want wat kost dat nu helemaal? En het had wel welkom geweest als een beetje extra maagvulling, want het was nou niet bepaald overdadig veel, zeg maar… best behoorlijk weinig eten, wat we in totaal kregen.

Boven het gerecht lag een saus, zeker niet onsmakelijk, die ons nog het meeste aan een soort goulash deed denken. In de saus zat wat tomaat en een verdwaald plakje champignon. En uiteraard wat redelijk droge stukjes kipfilet. Nu ben ik best een pittige eter, en daardoor heb ik minder snel in de gaten als iets erg pittig is, maar ik moet mevrouw Veelkantie gelijk geven dat de kok best wel raad wist met de peperbus. En zeker niet alleen in het geval van deze ‘goulash’.

Naast het brood en de ‘goulash’ troffen wij een bolletje rijst aan. Nu kan ik even niet op de naam komen van dit typisch Turkse rijsgerecht, maar dat maakt niet zoveel uit want het leek er toch niet op. Oh ja, pilav. De pilav was zeker niet laf. Erg zout zelfs. En steenkoud en een grote klomp rijst.

Komen we vanzelf bij de Adana Kebab rechts bovenaan het midden van het bord. Ik moet zeggen, die was beslist heel lekker. Onmiskenbaar van lamsvlees. Maar wederom behoorlijk pittig gekruid.

Tussen de ene en de andere spies lag een stukje gegrilde koude tomaat. Niet echt iets noemenswaardigs, een stuk gegrilde paprika had interessanter geweest. Dus gaan we door naar de spies aan de linkerzijde. Wederom lamskotelet. Ofwel de rest van de lamskotelet waarvan we al een stukje onder de pepersaus achtige saus aantroffen. Best lekker, maar wel een beetje eentonig. Was dit de ‘Mix van vier soorten vleesspecialiteiten’? Lam, euh… lam, euh… lam en kipfilet?

De kok heeft zich er weel heel makkelijk vanaf gemaakt moeten we zeggen. Je slaat een lamskotelet in drie stukjes, je doet dan twee stukjes aan een spies en de andere bedelf je onder een pepersaus achtig sausje en je hebt zomaar al twee van de vier ‘vleesspecialiteiten’’ te pakken!

Laat me duidelijk zijn. Het vlees was beslist niet onsmakelijk. Maar daarmee is dan alles wel gezegd wat er valt te zeggen over hetgeen wij zouden willen kwalificeren als ‘holle kies vulling’.

Laten we maar doorgaan naar de nagerechten. Gelukkig had ik een beetje redelijk nagerecht gekozen, want ik kon nog wel een beetje maagvulling gebruiken. Ik koos voor de yoghurt met honing, ‘vers’ fruit en walnoot (schaafseltjes). Ik zet even ‘vers’ bij het fruit tussen aanhalingstekens omdat het een mengelmoes was van inderdaad vers fruit, en fruit uit blik. Wel heerlijke honing en zeer smakelijke Turkse yoghurt. Al met al beslist een lekker gerecht dat zeker voldoende had kunnen zijn als afsluiter, als de rest niet zo, nou ja… ‘minimalistisch’ was.

Had men zowaar toch nog bijna wat goedgemaakt met het nagerecht van meneer Veelkantie. Was het niet dat het gerecht van mevrouw Veelkantie werkelijk een aanfluiting was. Let op, dit nagerecht kost € 6,25. Daarvoor kreeg mevrouw Veelkantie twee inimini stukjes fabrieks baklava en twee toefjes slagroom ter waarde van hooguit € 0,50 aan inkoop. En dan was de baklava ook nog eens niet vers er daardoor gort droog. En dat terwijl men zo’n mooie foto op de website zet!

Achteraf zijn we maar wat blij dat we de circa € 75,- (exclusief fooi) niet hoefde af te rekenen die het etentje ons normaal zou hebben gekost. We rekende alleen onze drankjes af en konden gaan. En dat hebben we ook direct na het eten gedaan. We hadden het wel een beetje gezien daar. Sorry, voor ons geen Restaurant Diyar meer!

Helaas kunnen we geen foto's op eet.nu plaatsen. Maar de foto´s kunt u aantreffen op http://veelkantie.nl/?p=11821